اولین کسی که روی حیوانات آزمایش کرد، پزشک یونانی، آلکمایون بود (قرن پنجم قبل از میلاد مسیح) ولی در میان پزشکان یونانی او تنها یک استثنا بود چون طب یونانی بر مشاهدات کلینیکی و تجربیات شخصی پزشکان استوار بود.

گالن (۲۰۱-۱۳۰) پدر زنده​شکافی بود. او آناتومی و فیزیولوژی حیوانات زندۀ شکافته شده مثل خوک​ها و میمون​ها را بررسی می​کرد و نتایج مشاهدات خود را بدون تردید روی انسان​ها اعمال می​کرد. نتایج آزمایشات و باورهای او تا پایان قرون وسطی اساس طب غربی را تشکیل می​دادند. او معتقد بود زنان دو رحم دارند: یکی برای به دنیا آوردن دختر و دیگری برای به دنیا آوردن پسر. چرک برای درمان بیماری​ها مفید است و میوه مضّر. ادرار مستقیماً از رگ​​ها به بیرون جریان دارد و … از آنجا که در قرون وسطی کلیسا از کالبدشکافی مردگان جلوگیری می​کرد، پزشکان از حیوانات زنده برای کشف​های آناتومی استفاده می​کردند.

فیلسوف فرانسوی، رنه دکارت (۱۶۵۰-۱۵۹۶) با نگارش کتاب “من فکر می​کنم پس وجود دارم” راه را برای آزمایش روی حیوانات هموارتر کرد. او در این کتاب از حیوانات به عنوان ماشین​های رفلکس بی​شعور و بی​احساس نام برد و ناله​های حیوانات از شدت درد را به چلق چلوق یک ماشین تشبیه کرد.

اما کسی که باعث شد آزمایش روی حیوانات قسمت جدایی​ناپذیر علم تلقی شود، فیلسوف فرانسوی ، برنارد کلاده (Bernard Claude) بود. او که هیچ تفاوتی بین ماشین و حیوان قائل نمی​شد، پای روش​های تحقیقاتی شیمی و فیزیک را به علم فیزیولوژی (مطالعۀ کارکرد بدن) باز کرد. نتایج آزمایشات وی روی حیوانات زنده، چه درست و چه نادرست، طرفداران بسیاری داشت. روش​های پیشنهادی او باعث شد بسیاری از موسسات تحقیقاتی به آزمایش روی حیوانات رو آورند و پول​های هنگفتی به طرف این صنعت نوپا سرازیر شوند. در همان زمان، بسیاری با این نوع تحقیق به مخالفت برخاستند ولی متاسفانه این مخالفت​ها به نتیجه​ای نرسیدند. همسر برنارد کلاوه، خانم ماری فرانسیس مارتین، یکی از سرسخت​ترین مخالفان آزمایش روی حیوانات بود و اولین انجمن مبارزه با آزمایش روی حیوانات در فرانسه را پایه​گذاری کرد.

 

در قرن​های اخیر برخی از دانشمندان برای اثبات تئوری​های خود یا آزمایش درمان یا داروهای خاص تنها به صورت موردی و برخی دیگر به صورت گسترده روی حیوانات آزمایش کرده اند:

  • در سال​های ۱۶۰۰، ویلیام هاروی حرکت خون در پستانداران را نشان داد.
  • در سال​های ۱۷۰۰ آنتونه لاویزیر (Antone Lavoisier) برای اثبات آنکه تنفس نوعی احتراق است از یک خوکچه هندی استفاده کرد.
  • در سال​های ۱۸۸۰ لوئی پاستور میکروب سیاه زخم را به یک گوسفند تزریق کرد تا تئوری میکروب خود را ثابت کند.
  • در سال​های ۱۸۹۰ ایوان پاولو (Ivan Pavlov) آزمایش “شرطی شدن” خود را روی سگ​ها انجام داد.
  • در سال​های ۱۸۸۰ و ۱۸۹۰ امیل فون بهرینگ (Emil von Behring) سم دیفتری را از بدن بیماران استخراج کرد و اثر آن را روی خوکچه​های هندی نشان داد. او در سال ۱۸۹۸ با تزریق زهر و پادزهر دیفتری به صورت توام به حیوانات، روش ایجاد ایمنی در مقابل این بیماری را ارائه داد.
  • در ۱۹۲۱ اتو لوئی (Otto Loewi) با آزمایش روی قلب دو قورباغه ثابت کرد که ارتباط عصبی با سلول​های مقصد از طریق سیناپس​های شیمیایی صورت می​گیرد.
  • در سال​های ۱۹۲۰ فردریک بانتینگ (Fredrick Banting) و جان مکلئود (John Macleod) انسولین را از بدن سگ استخراج کردند.
  • در سال​های ۱۹۴۰، یوناس سالک (Jonas Salk) و آلبرت سابین (Albert Sabin) از میمون​ها برای کشف واکسن فلج اطفال استفاده کردند. گفته می​شود، در این آزمایشات ۱۰۰ هزار میمون کشته شدند.
  • در سال​های ۱۹۴۰، جان کادر (John Cader) نمک لیتیم را بر روی میمون​ها آزمایش کرد و از آن برای آرام کردن بیماران روانی استفاده کرد.
  • در سال​ها ی ۱۹۵۰، اولین مادۀ بیهوشی غیر بخاری با آزمایش روی جوندگان، خرگوش​ها، سگ​ها، گربه​ها و میمون​ها به دست آمد.
  • در سال​های ۱۹۶۰، آلبرت ستار (Albert Starr) پس از آزمایش روی سگ​ها عمل جایگزینی دریچۀ قلب را پایه​گذاری کرد.

منبع